โรคมนุษย์หมาป่า (Hypertrichosis หรือ Werewolf Syndrome)

คำจำกัดความ

โรค มนุษย์หมาป่า คืออะไร

โรคมนุษย์หมาป่า (Hypertrichosis หรือ Werewolf Syndrome) เป็นโรคหายากที่ส่งผลให้เกิดความผิดปกติของขนในร่างกาย คือ มีขนขึ้นมากเกินไป พบได้ทุกส่วนของร่างกาย โดยขนที่ขึ้นอาจปกคลุมทั่วบริเวณ หรือขึ้นเป็นหย่อม ๆ และผู้ป่วยอาจป่วยเป็นโรคนี้ตั้งแต่กำเนิด หรือเป็นตอนโตแล้วก็ได้

โรคมนุษย์หมาป่า พบบ่อยแค่ไหน

โรคมนุษย์หมาป่าเป็นโรคหายาก สามารถเกิดขึ้นได้กับคนทุกเพศทุกวัย และผู้คนมักสับสนระหว่างโรคมนุษย์หมาป่ากับภาวะขนดก (Hirsutism) แต่ข้อแตกต่างระหว่างโรคมนุษย์หมาป่ากับภาวะขนดก ก็คือ โรคมนุษย์หมาป่าเป็นโรคหายาก พบได้ในคนทุกเพศทุกวัย และสามารถพบขนขึ้นดกได้ทุกบริเวณของร่างกาย แต่ภาวะขนดก จะพบในผู้หญิง สามารถพบได้ทั่วไป โดยผู้ป่วยจะมีขนเส้นใหญ่ หยาบ ขึ้นในบริเวณที่ผู้ชายมักมีขนขึ้นแต่ผู้หญิงไม่ค่อยมี เช่น คาง

โปรดปรึกษาแพทย์สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม

อาการ

อาการของโรคมนุษย์หมาป่า

อาการทั่วไปของ โรคมนุษย์หมาป่า ขึ้นอยู่กับชนิดของโรคมนุษย์หมาป่าที่เป็น โดยชนิดของโรคมนุษย์หมาป่านั้นเกี่ยวข้องกับขน 3 ประเภท ดังต่อไปนี้

ขนลานูโก (Lanugo hair)

เป็นเส้นขนชุดแรกที่สร้างขึ้นตั้งแต่ทารกอยู่ในครรภ์ มีลักษณะคือ เป็นเส้นขนขนาดเล็ก เส้นยาว อ่อนนุ่ม มักมีสีอ่อนหรือสีจาง ทารกส่วนใหญ่จะมีขนอ่อนนี้ขึ้นตามร่างกาย โดยขนก็จะหลุดร่วงไปเองภายใน 2-3 วัน หรือ 2-3 สัปดาห์หลังลืมตาดูโลก แต่ในผู้ที่เป็นโรคมนุษย์หมาป่า ขนอ่อนนี้จะยังคงอยู่ เว้นแต่จะได้รับการรักษาหรือจำกัดขนออก

ขนเวลลัส (Vellus hair)

ขนอ่อนที่เกิดขึ้นแทนขนลานูโก มีลักษณะคือ เป็นเส้นสั้น อ่อนนุ่ม รากขนสั้น (ความยาวรากขนน้อยกว่า 1/13 ของความยาวเส้นขน) ขนอ่อนนี้พบได้ในทุกบริเวณที่มีรูขุมขน ยกเว้นฝ่าเท้า หลังหู ริมฝีปาก ฝ่ามือ รอยแผลเป็น เพราะไม่มีรูขุมขนนั่นเอง

ขนเทอร์มินัล (Terminal hair)

ลักษณะเป็นขนเส้นหนา หยาบ ยาว และมีสีเข้มที่สุดในบรรดาขนทั้งสามชนิด มักขึ้นตามใบหน้า รักแร้ ศีรษะ และอวัยวะเพศ

ชนิดของโรคมนุษย์หมาป่านั้นมีด้วยกันหลายชนิด ซึ่งแต่ละชนิดจะแตกต่างกันไปตามช่วงเวลาในการเกิดโรคและประเภทของขนดังที่กล่าวไป คนเราสามารถเป็นโรคมนุษย์หมาป่าตั้งแต่กำเนิด หรือเป็นภายหลังก็ได้ ที่พบได้บ่อย เช่น

Congenital hypertrichosis lanuginose

โรคมนุษย์หมาโดยกำเนิดที่เกี่ยวข้องกับขนลานูโก กล่าวคือ แทนที่ขนลานูโกจะหลุดร่วงไปหลังคลอด กลับขึ้นดกขึ้นในหลายบริเวณของร่างกายไปตลอดชีวิต

Congenital hypertrichosis terminalis

โรคมนุษย์หมาป่าโดยกำเนิดที่เกี่ยวข้องกับขนเทอร์มินัล กล่าวคือ แทนที่ทารกแรกเกิดจะมีขนอ่อนอย่างขนลานูโกหรือขนเวลลัส ก็กลับมีขนเทอร์มินัลซึ่งมีลักษณ์เป็นเส้นหนา หยาบ เส้นใหญ่ และมีสีเข้มขึ้นปกคลุมร่างกายแทน รวมถึงบนในหน้าด้วย

Acquired hypertrichosis

โรคมนุษย์หมาป่าที่เป็นตอนโต โรคนี้อาจมีรูปแบบเดียวกับโรคมนุษย์หมาป่าแต่กำเนิด โดยสามารถพบความผิดปกติกับขนชนิดลานูโก เวลลัส หรือเทอร์มินัลก็ได้ และขนอาจขึ้นเป็นหย่อม ๆ หรือขึ้นปกคลุมทั่วร่างกายก็ได้

Naevoid hypertrichosis

เป็นโรคมนุษย์หมาป่าที่ทำให้ขนเทอร์มินัลขึ้นดกดำเป็นหย่อม ๆ หรือเฉพาะจุด เช่น ขนคิ้วขึ้นและเชื่อมต่อกันเป็นแพ เหมือนเป็นคิ้วอันเดียว

อาการอื่น ๆ ที่พบได้ทั่วไปของโรคมนุษย์หมาป่า คือ เหงือกและฟันผิดปกติ เช่น ฟันหลุด เหงือกบวม

สำหรับผู้ป่วยบางราย อาจมีอาการอื่นนอกเหนือจากที่กล่าวมาข้างต้น หากมีข้อสงสัยใด ๆ โปรดปรึกษาแพทย์

ควรไปพบคุณหมอเมื่อใด

หากคุณมีสัญญาณหรืออาการที่ระบุข้างต้น โปรดปรึกษาแพทย์

ร่างกายของแต่ละบุคคลมีการตอบสนองแตกต่างกัน ทางที่ดีที่สุดควรปรึกษาแพทย์ เกี่ยวกับวิธีรักษาที่ดีที่สุดตามสถานการณ์ของคุณ

สาเหตุ

สาเหตุของโรคมนุษย์หมาป่า

ปัจจุบันผู้เชี่ยวชาญยังไม่ทราบแน่ชัดว่าโรคมนุษย์หมาป่าโดยกำเนิดนั้นเกิดจากสาเหตุใดกันแน่ แต่การศึกษาวิจัยหลายชิ้นพบว่า โรคนี้อาจเป็นโรคทางพันธุกรรม โดยในปี 2011 ทีมนักวิจัยกลุ่มหนึ่งได้ทำการศึกษายีนจำเพาะที่ทำหน้าที่ควบคุมการเจริญเติบโตของเส้นขนในช่วงที่ทารกอยู่ในครรภ์มารดา และพบว่า โรคนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับยีน หรือพันธุกรรม

แต่โรคมนุษย์หมาป่าตอนโตนั้นสามารถหาสาเหตุได้ง่ายกว่า เช่น หากผู้ป่วยเป็นโรคการกินผิดปกติอย่าง โรคกลัวอ้วน หรืออะนอเร็กเซีย (Anorexia nervosa) ก็อาจทำให้น้ำหนักลดลงมาก จนร่างกายซูบผอม เมื่อปริมาณไขมันในร่างกายลดลง ร่างกายก็จะตอบสนองด้วยการสร้างขนลานูโกขึ้นมาปกคลุมเพื่อไม่ให้อุณหภูมิในร่างกายต่ำเกินไป หรือหนาวเกินไป เพราะโดนปกติแล้วไขมันจะคอยช่วยให้ร่างกายอบอุ่นนั่นเอง

โรคมนุษย์หมาป่าตอนโตนั้นอาจเกิดจากสภาวะโรคดังต่อไปนี้

• การติดเชื้อเอชไอวี
• โรคอะโครเมกาลี (Acromegaly)
• โรคผิวหนังอักเสบเรื้อรัง (Lichen simplex chronicus)
• โรคผิวหนังและกล้ามเนื้ออักเสบ (Dermatomyositis)
• ภาวะพร่องไทรอยด์โดยกำเนิด
• โรคการกินผิดปกติ หรือขาดสารอาหาร
• โรคมะเร็ง โดยเฉพาะมะเร็งปอด มะเร็งลำไส้ และมะเร็งเต้านม
• การไหลเวียนเลือดเปลี่ยนแปลง หรือมีแรงฝืดที่ผิวหนังมากขึ้น เช่น เวลาที่คุณต้องใส่เฝือกเพราะแขนหัก

ปัจจัยเสี่ยง

ปัจจัยเสี่ยงของโรคมนุษย์หมาป่า

ปัจจัยเสี่ยงในการเกิดโรคมนุษย์หมาป่าจะเพิ่มขึ้น หากคุณมีภาวะดังต่อไปนี้

• คนในครอบครัวมีประวัติเป็นโรคมนุษย์หมาป่า
• ป่วยเป็นโรคบางชนิด ซึ่งกระตุ้นให้เกิดโรคมนุษย์หมาป่า
• ใช้ยาบางชนิดที่อาจทำให้เป็นโรคมนุษย์หมาป่าได้

โปรดปรึกษาแพทย์หรือผู้เชี่ยวชาญ สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม

การวินิจฉัยและการรักษาโรค

ข้อมูลที่นำเสนอไม่สามารถใช้แทนข้อแนะนำทางการแพทย์ได้ โปรดปรึกษาแพทย์สำหรับข้อมูลเพิ่มเติม

การวินิจฉัยโรคมนุษย์หมาป่า

โรคมนุษย์หมาป่าจัดเป็นโรคที่พบได้ยากมาก หากผู้ป่วยมีรูปแบบการเจริญเติบโตของขนผิดปกติตั้งแต่กำเนิด แพทย์ก็สามารถตรวจวินิจฉัยได้โดยง่ายว่าเป็นโรคมนุษย์หมาป่าโดยกำเนิดหรือไม่ ยิ่งหากคนในครอบครัวมีประวัติเป็นโรคนี้ ก็ยิ่งช่วยให้วินิจฉัยได้ง่ายขึ้น

การวินิจฉัยบางครั้ง แพทย์อาจต้องตรวจดูตัวอย่างขน รากขน หรือเนื้อเยื่อด้วยกล้องจุลทรรศน์ เพื่อหาว่ารูปแบบการเจริญเติบโตของคนที่ผิดปกตินั้น ใช่โรคมนุษย์หมาป่าหรือไม่

หากเป็นโรคมนุษย์หมาป่าที่เป็นตอนโต แพทย์อาจต้องวินิจฉัยหลายขั้นตอนขึ้น เพราะหาสาเหตุของโรคและวิธีการรักษาที่เหมาะสม

การรักษาโรคมนุษย์หมาป่า

ในปัจจุบันยังไม่มีการรักษาเฉพาะสำหรับโรคมนุษย์หมาป่า แต่หากแพทย์ทราบว่าโรคที่เกิดขึ้นเป็นโรคโดยกำเนิดหรือเกิดขึ้นตอนโต ก็จะช่วยให้แพทย์สามารถเลิกวิธีรักษาได้เหมาะสมขึ้น เช่น หากผู้ป่วยเป็นโรคมนุษย์หมาป่าเพราะมีภาวะถุงน้ำรังไข่หลายใบ (Polycystic Ovary Syndrome หรือ PCOS) หรือโรคเกี่ยวกับต่อมไทรอยด์ แพทย์ก็จะให้ผู้ป่วยเข้ารับการรักษาภาวะดังกล่าวก่อน หรือหากเป็นโรคมนุษย์หมาป่าเพราะใช้ยารักษาโรคบางชนิด แพทย์อาจต้องสั่งให้หยุดยา ปรับขนาดยา หรือเปลี่ยนยา

แพทย์อาจสั่งจ่ายยาเพื่อป้องกันหรือชะลอการเจริญเติบโตของเส้นขนให้ใช้ และผู้ป่วยอาจต้องงดใช้ยาบางชนิด เช่น ไมนอกซิดิล (Minoxidil) เพราะจะยิ่งไปกระตุ้นการเจริญเติบโตของเส้นขน

การเปลี่ยนไลฟ์สไตล์และการเยียวยาตนเอง

การเปลี่ยนไลฟ์สไตล์และการเยียวยาตัวเองที่ช่วยจัดการกับโรคมนุษย์หมาป่า

โรคมนุษย์หมาป่าอาจทำให้ผู้ป่วยรู้สึกเครียด วิตกกังวล มีความนับถือตัวเองต่ำ ไม่มั่นใจในรูปลักษณ์ของตัวเอง ยิ่งหากเป็นโรคมนุษย์หมาป่าโดยกำเนิด หรือเป็นตั้งแต่วัยเด็กก็อาจโดนคนอื่นล้อเลียน หรือกลั่นแกล้ง จนผู้ป่วยกลัวการอยู่ร่วมกับผู้อื่น และตัดสินใจปลีกวิเวก หรือหมกตัวอยู่คนเดียวในที่สุด

อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนไลฟ์สไตล์และการเยียวยาตนเองดังต่อไปนี้ อาจช่วยจัดการกับโรคมนุษย์หมาป่าได้

• เรียนรู้ในการเข้าสังคม และมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นอยู่เสมอ โดยเฉพาะคนในครอบครัว และเพื่อน เมื่อรู้สึกกดดันหรือเครียดเพราะเป็นโรคนี้ จะได้มีคนคอยให้พูดคุยด้วย หรือให้คำปรึกษา
• หากโรคมนุษย์หมาป่าส่งผลต่อสุขภาพจิตอย่างรุนแรง คุณควรเข้ารับการรักษากับบแพทย์หรือผู้เชี่ยวชาญทันที
• การกำจัดขนด้วยการโกน ถอน แว็กซ์ กำจัดขนด้วยสารเคมี (เช่น ครีมกำจัดขน) หรือย้อมสีขนให้อ่อนลง ก็สามารถช่วยเพิ่มความมั่นใจ และทำให้คุณใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้น แต่การกำจัดขนสามารถลดปริมาณเส้นขนได้ในระยะเวลาสั้น ๆ และขนก็สามารถงอกขึ้นมาใหม่ได้ ทั้งยังอาจมีผลข้างเคียงคือ ทำให้ผิวหนังระคายเคือง เกิดขนคุด ไม่สามารถกำจัดขนในบางบริเวณได้ เป็นต้น ฉะนั้น ก่อนกำจัดขนไม่ว่าด้วยวิธีการใดก็ตาม คุณควรปรึกษาแพทย์ หรือผู้เชี่ยวชาญก่อนทุกครั้ง เพื่อป้องกันปัญหาที่อาจตามมา

หากมีคำถาม โปรดปรึกษาแพทย์เพื่อให้เข้าใจวิธีการรักษาที่ดีที่สุดสำหรับคุณ