กลัวการเข้าสังคม (Social Anxiety Disorder /Social Phobia) ถือว่าเป็นอีกหนึ่งความผิดปกติทางสุขภาพจิตที่พบได้บ่อยที่สุด โดยผู้ป่วยมักมีอาการประหม่า เหงื่ออกตามมือ วิตกกังวล เมื่อต้องเข้าสังคม

คำจำกัดความ

กลัวการเข้าสังคม (Social Anxiety Disorder หรือ Social Phobia) คืออะไร

โรคกลัวการเข้าสังคม (Social Anxiety Disorder หรือ Social Phobia) ถือว่าเป็นอีกหนึ่งความผิดปกติทางสุขภาพจิตที่พบได้บ่อยที่สุด โดยผู้ป่วยมักมีอาการประหม่า เหงื่อออกตามมือ เกิดอาการวิตกกังวล เมื่อต้องเข้าสังคม เช่น พูดคุยกับคนแปลกหน้า พูดในที่สาธารณะ รับประทานอาหารต่อหน้าคนอื่น

พบบ่อยแค่ไหน

สมาคมโรควิตกกังวลและซึมเศร้าแห่งประเทศสหรัฐอเมริกา (Anxiety and Depression Association of America : ADDA) พบว่า อาการของโรคกลัวการเข้าสังคมอาจเริ่มตั้งแต่อายุ 13 ปี

อาการ

อาการของ โรคการกลัวการเข้าสังคม

อาการทั่วไปของ โรคกลัวการเข้าสังคม แบ่งออกเป็นทางด้านร่างกาย และทางด้านอารมณ์ โดยมีอาการแสดงออก ดังต่อไปนี้

อาการแสดงออกทางร่างกาย

• หน้าแดง หัวใจเต้นเร็ว
• ตัวสั่น เหงื่อออก
• กล้ามเนื้อตึงเครียด
• อาการวิงเวียนศีรษะ
• มีปัญหาในการหายใจ
• ปัญหาเกี่ยวกับระบบในกระเพาะอาหาร เช่น ท้องร่วง ปวดท้อง คลื่นไส้

อาการแสดงออกทางอารมณ์และพฤติกรรม

• มีความวิตกกังวล ไม่มั่นใจตนเอง ในการพูดโต้ตอบกับคนแปลกหน้า
• กลัวคนอื่นจะสังเกตว่าเรารู้สึกวิตกกังวล
• กลัวอาการที่แสดงออกทางร่างกาย ที่อาจทำเรารู้สึกลำบากใจ เช่น หน้าแดง เหงื่อออก ตัวสั่น
• กังวลเกี่ยวกับตนเองว่าอาจทำให้ตนเองรู้สึกอับอาย

ควรพบคุณหมอเมื่อใด

โรคกลัวการเข้าสังคม อาจกลายเป็นข้อจำกัด ที่ทำให้คุณไม่สามารถเข้าสังคม ทำงาน ร่วมกิจกรรมสำคัญต่างๆ หรือประกอบกิจวัตรประจำวันได้ตามปกติ

หากคุณมีอาการใดๆ ที่กล่าวมาข้างต้น ควรปรึกษาแพทย์ เนื่องจากร่างกายของแต่ละคนแตกต่างกัน ทางที่ดีที่สุดจึงควรพูดคุยกับคุณหมอ เพื่อหาแนวทางในการรักษาที่ดีที่สุดสำหรับคุณ

สาเหตุ

สาเหตุของ โรคกลัวการเข้าสังคม

สาเหตุของโรคกลัวการเข้าสังคมยังไม่มีหลักฐานการระบุของสาเหตุที่แน่ชัด แต่มีข้อสันนิษฐานที่บ่งบอกสาเหตุของโรค ดังต่อไปนี้

• พันธุกรรม โรคกลัวการเข้าสังคม มักเกิดขึ้นกับสมาชิกในครอบครัว (ไม่มีหลักฐานการระบุที่แน่ชัด)
• โครงสร้างสมอง โครงสร้างในสมองที่เรียกว่า อะมิกดาลา (Amygdala) อาจมีบทบาทในการควบคุมการตอบสนองต่อความกลัว สมองส่วนนี้จะตรวจจับความรู้สึก และตอบสนองต่อการรับรู้สึกต่อความกลัวมากยิ่งขึ้น
• สิ่งแวดล้อม โรคกลัวการเข้าสังคม อาจเป็นพฤติกรรมที่ได้จากการเรียนรู้ เช่น บางคนอาจรู้สึกกลัวการเข้าสังคมจากเรื่องน่าอับอายในเหตุการณ์นั้น ๆ

ปัจจัยเสี่ยงของ โรคกลัวการเข้าสังคม

ปัจจัยต่าง ๆ ดังต่อไปนี้ อาจเพิ่มความเสี่ยงต่อโรคกลัวการเข้าสังคมได้ ดังนี้

• ประวัติครอบครัว คุณอาจมีแนวโน้มที่จะเป็นโรคกลัวการเข้าสังคมได้ หากสมาชิกในครอบครัวของคุณเคยเป็นโรคดังกล่าวนี้
• ประสบการณ์เชิงลบในอดีต เช่น ในสมัยเด็กอาจเคยถูกแกล้ง เยาะเย้ย หรือถูกทำให้อับอาย จึงอาจส่งผลให้มีแนวโน้มกลัวการเข้าสังคม
• ความผิดปกติทางกายภาพ เช่น ใบหน้าเสียโฉม ติดอ่าง หรืออาการสั่นจากโรคพาร์กินสัน (Parkinson’s Disease)

การวินิจฉัยและการรักษา

ข้อมูลในที่นี้ไม่มีเจตนาให้ใช้ทดแทนคำแนะนำทางการแพทย์ ควรปรึกษาแพทย์ทุกครั้งเพื่อสอบถามข้อมูลเพิ่มเติม

การวินิจฉัย โรคกลัวการเข้าสังคม

ในปัจจุบันไม่มีการทดสอบทางการแพทย์เพื่อตรวจหา โรคกลัวการเข้าสังคม แพทย์จะวินิจฉัยจากคำอธิบายอาการกลัวของคุณ นอกจากนี้ยังสามารถวินิจฉัยโรคกลัวการเข้าสังคมได้หลังจากตรวจสอบรูปแบบพฤติกรรมตามเกณฑ์การประเมิน ดังต่อไปนี้

• ความกลัวต่อสถานการณ์ทางสังคมอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากความกลัว ความอับอาย
• รู้สึกกังวลหรือตื่นตระหนกก่อนมีปฏิสัมพันธ์ทางสังคม
• ความวิตกกังวลต่าง ๆ ที่ส่งผลกระทบต่อการดำรงชีวิตประจำวัน

การรักษา โรคกลัวการเข้าสังคม

การรักษาโรคกลัวการเข้าสังคมมีหลายประเภท โดยผลการรักษาจะแตกต่างกันในแต่ละบุคคล โดยมีทางเลือกในการรักษา ดังต่อไปนี้

• การบำบัดพฤติกรรมทางปัญญา การบำบัดด้วยวิธีนี้จะช่วยปรับทัศนคติทางด้านความคิดจากเชิงลบไปในทิศทางเชิงบวก สอนวิธีการควบคุมความวิตกกังวล ผ่านการผ่อนคลายและการหายใจ เป็นต้น
• การบำบัดด้วยการสัมผัส การบำบัดด้วยวิธีนี้จะช่วยให้ผู้ปวยค่อย ๆ เผชิญหน้ากับสถานการณ์ทางสังคมแทนที่จะหลีกเลี่ยง
• การบำบัดกลุ่ม จะช่วยให้คุณเรียนรู้ทักษาะทางสังคมและเทคนิคในการโต้ตอบกับผู้คนในสภาพแวดล้อมทางสังคม การเข้าร่วมการบำบัดแบบกลุ่มกับผู้อื่นที่มีความกลัวเช่นเดียวกันอาจช่วยให้คุณรู้สึกโดดเดี่ยวน้อยลง

การเปลี่ยนไลฟ์สไตล์และการเยียวยาตัวเอง

การเปลี่ยนไลฟ์สไตล์และการเยียวยาตัวเองเพื่อรักษาโรคกลัวการเข้าสังคม

การเปลี่ยนไลฟ์สไตล์และการเยียวยาตัวเองเพื่อรักษา โรคกลัวการเข้าสังคม ดังนี้

• หลีกเลี่ยงการใช้แอลกอฮอล์และยาเสพติด รวมการใช้ผลิตภัณฑ์ที่มี่ส่วนผสมของคาเฟอีนและนิโคติน เพราะอาจทำให้เกิดความวิตกกังวลเพิ่มขึ้นได้
• นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ แนะนำให้นอนหลับอย่างน้อยวันละ 8 ชม.

หากมีคำถาม โปรดปรึกษาแพทย์เพื่อให้เข้าใจวิธีการรักษาที่ดีที่สุดสำหรับคุณ