ความก้าวร้าวจึงไม่ใช่สิ่งที่เราจำเป็นจะต้องกำจัดออกไปจากชีวิต และยิ่งเราหาทางเก็บกดความก้าวร้าวนั้นเอาไว้ กลไกทางจิตใจจะแสดงออกมาในรูปแบบของการทำร้ายตนลายตนเอง เช่น อาการซึมเศร้า หรืออาการทางร่างกายอื่นๆ
แต่ความก้าวร้าวก็มีหลายระดับ ในแบบที่สุดโต่งของความก้าวร้าวก็คือ “ความรุนแรง” ซึ่งเป็นความต้องการที่จะ “ทำลาย” ผู้อื่น ซึ่งความรุนแรงที่เกิดขึ้นกับเรานั้นเกิดขึ้นได้จากหลายปัจจัย ทั้งทางพันธุกรรม สัญชาตญาณมนุษย์ และทางสังคม
- บุคคล เป็นบุคลิกภาพที่มีผลจากทั้งพันธุกรรมและประสบการณ์ในชีวิตที่ก่อให้เกิดผลต่อบุคลิกภาพ เช่น การตั้งครรภ์ การคลอดน้ำหนักแรกเกิดต่ำ การเลี้ยงดู ระดับสติปัญญา การศึกษา เคยเห็นคนถูกทำร้าย เคยทำร้ายตัวเอง มีความภูมิใจในตัวเองต่ำ ใช้สุราและสารเสพติด
- ครอบครัว เป็นประสบการณ์ที่มาจากการเรียนรู้ตั้งแต่เกิด เช่น ความยากจน ครอบครัวใหญ่อยู่อย่างแออัด การหย่าร้าง ครอบครัวแตกแยก ผู้ปกครองมีการศึกษาไม่สูง มีทัศนคติในการใช้ความรุนแรงในทางบวกหรือเคยกระทำต่อกัน
- เพื่อนบ้านและชุมชน เป็นสิ่งแวดล้อมที่ห้อมล้อมตัวเราอยู่อาจส่งผลให้เราแสดงออกทางพฤติกรรมก้าวร้าวรุนแรง เช่น ชุมชนขาดแคลน ชุมชนแออัด ชุมชนที่มีอัตราการตกงานสูง ชุมชนที่เป็นแหล่งสุรายาเสพติด หรือชุมชนที่ขาดความสามคุคีในหมู่คณะ
- ระดับสังคม หากเราต้องใช้ชีวิตอยู่ภายใต้สังคมที่กำลังมีปัญหาทางเศรษฐกิจ แบ่งชนชั้นเชื้อชาติ วัฒนธรรม จำหน่ายสุรายาเสพติด รวมทั้งอาวุธต่างๆ ทั่วไป สื่อต่างๆ มักฉายความรุนแรง ก็สามารถเป็นปัจจัยที่ทำให้เรามีพฤติกรรมที่ก้าวร้าวรุนแรงได้
ก้าวร้าวแบบสร้างสรรค์
นอกจากความก้าวร้าวจะเป็นแรงขับในการเอาตัวรอด การเอาชนะแล้ว ความก้าวร้าวในแบบที่ไม่รุนแรง ก็มีส่วนสำคัญในการสร้างสรรค์ทั้งชีวิตของตนเองและสังคมให้พัฒนาไปในทางที่ดีขึ้น
- ความก้าวร้าวมีส่วนในการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ ให้เกิดขึ้นบนโลก หากไร้ซึ่งการแข่งขัน เปรียบเทียบ ถกเถียงกันเพื่อสร้างสรรค์แล้วเราจะสามารถสร้างเอกลักษณ์ ความเฉพาะตน สิ่งใหม่บนโลกและหนทางที่ดีที่สุดของปัญหานี้ได้อย่างไร สิ่งเหล่านี้ล้วนเกิดจากการแรงขับความก้าวร้าวของมนุษย์ทั้งสิ้น แต่ความขัดแย้งที่เกิดจากความก้าวร้าวนี้ต้องปราศจากความรุนแรงและนำพาไปสู่หนทางที่ดีขึ้น
- ความก้าวร้าวในทางที่ดีปราศจากความรุนแรงจากต้นแบบของพ่อแม่ ยังทำให้เด็กรู้สึกถึงความรักและการได้รับการปกป้องคุ้มครอง ให้เด็กรู้สึกถึงความมั่นคงทางใจว่าพ่อแม่รักเขา อีกทั้งยังสอนให้เด็กรู้จักดิ้นรน ขัดขืน และยืนหยัดเพื่อความอยู่รอด หากเด็กที่เติบโตขึ้นมาโดยปราศจากความก้าวร้าวแล้วนั้นเขาจะเป็นเจ้าของชีวิตผู้สร้างสรรค์ความเป็นผู้นำชีวิตตนเองไปได้อย่างไร ซ้ำร้ายหากแรงขับก้าวร้าวนั้นถูกทับกดไว้ไม่ให้แสดงออกแล้วแปรเปลี่ยนเป็นผลร้ายต่อจิตใจและร่างกายแล้วถึงเวลานั้นสิ่งใดก็คงไม่อาจเยียวยารักษาไว้ได้อีกต่อไป
เปลี่ยนความก้าวร้าวให้เป็นข้อดี
แล้วเราจะหยิบเอาความก้าวร้าวในทางที่ดีแบบปราศจากความรุนแรงได้อย่างไร นี่คือคำแนะนำที่จะช่วยให้คุณและคนรอบตัวใช้ประโยชน์จากความก้าวร้าวได้เต็มขีดจำกัดเพื่อสร้างชีวิตและสังคมให้ดีขึ้นได้
ความรักจากพ่อแม่จะทำให้เด็กรู้สึกมีความั่นคงทางใจ เมื่อต้องเผชิญกับปัญหาที่เลวร้ายที่บั่นทอนความรักเขาจะใช้ระยะเวลาไม่นานในการคืนสู่สภาพปกติ แตกต่างจากเด็กที่ไม่ได้รับความรักจากคนภายในครอบครัวจะรู้สึกขาดและถูกโจมตีอย่างหนักเมื่อต้องเผชิญปัญหาหรือความผิดหวังและแสดงความก้าวร้าวในรูปแบบรุนแรงที่พร้อมทำร้ายทั้งผู้อื่นและตัวเอง แต่ทั้งนี้ความรักพ่อแม่มีให้ต้องไม่ใช่การห้ามให้ทำโน่นี่มากจนเกิดเป็นความรู้สึกโกรธหรือก้าวร้าวแล้วถูกเก็บมากไว้ในจิตใจและกลายเป็นผลร้ายต่อตนเองและผู้อื่นในเวลาต่อมารวมถึง การห้ามความก้าวร้าวจนต้องพึ่งพาพ่อแม่ไปตลอดชีวิตเนื่องจากไม่มีแรงขับส่วนนี้ที่ช่วยให้เขาเป็นนายตัวเองได้เมื่อโตขึ้น
ความนับคือตนเองเป็นมุมมองต่อตนเองโดยที่การมีความสามารถ (Competence) และประสบความสำเร็จ (Achievement) เป็นส่วนหนึ่ง และมีความสัมพันธ์กับความรู้สึกว่าตนมีคุณค่า ร่วมกับความคิดเห็นและการตอบสนองของบุคคลใกล้ชิดโดยเฉพาะอย่างยิ่งพ่อแม่ และการมีความนับถือตนเองที่ดี ช่วยให้ขจัดความรุนแรงที่มาพร้อมความก้าวร้าวได้ เพราะเมื่อเด็กนับถือตนเองแล้ว เขาจะไม่แสดงพฤติกรรมรุนแรงออกมาเพื่อลดทอนความรู้สึกมีคุณค่าของตัวเองลง จะเหลือเพียงความก้าวร้าวในด้านสร้างสรรค์ที่ทำงานเพื่อพัฒนาชีวิตของเขาให้ดีต่อไป
